Gisteravond vierden we dat met een oergezellig etentje. Ik kon het natuurlijk niet nalaten om haar tussen 'het lapje' en het toetje even toe te spreken. Een paar herinneringen ophalen, vooral die hele speciale die zo kenmerkend voor haar zijn. Een paar van die herinneringen wil ik met jullie delen:
…..Als peuter van 3 zag ze al veel, hoorde ze veel en gooide ze zichzelf vol enthousiasme in nieuwe avonturen: dansen bovenop een hunebed, met ferventie zo’n vreselijke, enge, stekelige zee-egel aan de Joegoslavische kust kapot slaan met een plastic schepje, met de massa mensen in het Plaza de Toros de Las Ventas (indertijd dé Arena voor stierengevechten in Madrid) mee springen en juichen en héél hard “olé” roepen.
Ze had al vroeg een goeie babbel, overdacht wat ze hoorde en zag, vroeg 100.000 keer “waarom?”, en zei later, vooral bij het naar bed gaan, regelmatig: “ik heb 3 vragen!”.
Nog later heeft ze heel wat bomen opgezet, samen met haar vader.
Haar interesses werden steeds breder:
Ze wilde een eigen tuintje, dus werd een stukje grond tussen buurvrouw en ons vrij gemaakt en ik weet bijna zeker dat daar o.a. radijsjes werden gezaaid.
Ze vond het leuk haar slaapkamer steeds te verbouwen.
Ze hield van een uitdaging en koos de meest enge en gevaarlijke attracties op een kermis uit. Motorrijden leek haar geweldig. Maar anderen, mens en dier, probeerde ze te redden van de ondergang: een eenzaam konijntje dat ze vond in het Heilooër bos, een gewonde meeuw, een spreeuwenjong dat uit een nest op het dak van een andere buurvrouw dreigde te vallen.
Ze was vaak een uitdrukkelijk aanwezig kind met een mondje dat niet stil stond.
Maar…. ze kon zich ook in zichzelf terugtrekken, wegdromen en uren van een boek genieten.
Ze wilde dierenarts worden en met paard en wagen door Europa trekken om overal het evangelie te vertellen.
Nee, ze werd geen dierenarts, maar de sociale en psychologische aspecten in het leven van een mens kregen steeds meer haar belangstelling.
Ze schaamde zich er niet voor dat ik haar moeder was, integendeel. Ze spande zich in om altijd het beste voor mij te vinden. Dat deed ze vooral met verrassingen:
Onverwacht een nieuw behang op mijn slaapkamer.
Een jurkje dat ze bij een postorderbedrijf voor mij bestelde.
Een verrassingsweekend dat ze voor mij en Chago organiseerde, gesponsord door opa.
Een dag uit toen ik 50 werd: per boot over de Utrechtse Vecht langs de prachtige tuinen en buitenhuizen. Opa mee in een rolstoel.
Ze werd ouder, volwassener. Dikwijls probeerde ze anderen op een hoger plan te brengen. Dat doet ze nog steeds, in haar gezin, op haarwerk.
Dat deed ze ook een keer bij mij, letterlijk:
Het was 25 juli 1993, bijna een jaar nadat ik gevloerd werd door een uiterst vervelende en pijnlijke soort aderontsteking in mijn benen. Het gevolgd daarvan was dat ik overdag altijd van die vreselijk onelegante maar wel heel praktische elastieken kousen moest dragen. Fietsen en lopen kostten me behoorlijk meer energie dan daarvoor.
We stonden met de caravan in de vrije natuur aan de rand van het stuwmeer bij het nieuwe Riaño in Spanje. Het oude Riaño was begraven op de bodem van het meer en de caravan stond naast de weg die vroeger naar het oude dorp liep en daar verdween in het meer. Het is in die omgeving behoorlijk heuvelachtig met hier en daar zelfs een kleine berg. De hoogste berg lag vlak achter ons en stak met een echte top boven alles uit.
“Wat zal je dáár een mooi uitzicht hebben”, merkte ik op. Met die opmerking moest zij natuurlijk iets doen! Ik zou en moest die berg beklimmen.
“Dat lukt me niet, veel te veel” zei ik.
“Natuurlijk lukt u dat wel, mam. Ik zorg dat u boven komt!”
Ik kwam er niet onderuit en zo gingen we op pad, met repen chocolade, een thermoskan thee, een wandelstok en, ja heus, een héél dik touw! Dat touw kwam goed van pas, want ze heeft mij het laatste steile stuk daarmee bijna naar boven moeten hijsen! Zo bracht ze mij naar de top, waar we konden genieten van het prachtige uitzicht. Die berg kreeg van ons een naam: “Montaña Lut(sj)ina”
Tuinposter die ik van een oude foto voor haar liet maken
