Het wordt weer eens tijd.....

….. om het een en ander te vertellen en te laten zien.
Ik keek gisterochtend uit ons raam en genoot van het uitzicht op onze tuin:

Het is zo heerlijk dat we buiten kunnen genieten van ons ontbijtje en dat we zelfs kunnen kiezen of we dat doen op het voor of -achterterras! Willen we naar het achterterras, dan lopen we door de 'Passage', o zo lux!!

Langs de piksplinternieuwe bakken, verhoogde borders die de rug sparen.

Vanaf begin januari zijn we bezig geweest met een rigoureuze renovatie van onze tuin. Met hulp van dochter en 2e kleindochter die het ontwerp maakten en ook praktisch veel werk verrichtten. Verder een fantastisch handige kennis die in zijn vrije tijd kwam ploegen, graven, bestraten, zagen en timmeren. En onze geweldige buurman voor grof werk: het weghalen van 12 meter coniferenhaag, struiken en bomen.

Wat is dat een klus geweest! We zijn superblij hoe het nu geworden is. 

Maar …..

Nu zit ik achter de eettafel, kijk naar buiten en wat zie ik? Daar wordt wéér gewerkt en hoe!

Nu is de vijver aan de beurt. Hij moet opnieuw leeg (vorig jaar is hij al aangepakt) want er zit toch nog een lek(je) in. Mmmmm, vervelend maar dochter en kleindochter doen het zonder morren. Leegpompen, vissen in een grote regenton en nu maar zoeken naar het lek en dan wordt de hele boel dichtgesmeerd. Het komt wel goed, dat weet ik zeker.

Iets heel anders is het volgende:

Al een tijdje hangt er een AFFO in onze kamer:

Het quiltje uit de Quiltmania. Daar ben ik ook superblij mee. Ik vond het een ontzettend leuk patroon om aan te werken, vooral ook omdat ik veel restjes stof kon gebruiken.

En weet je wat? Ik heb niet één Ufo liggen, echt niet. Het was voor mij ook even genoeg allemaal. Voorlopig zal dat nog wel even zo blijven, maar je kan nooit weten.... Eerst moet hier de rust terugkeren.

Dat was het voor nu. Ik wens jullie allemaal nog een heel goede zomer met niet meer die hitte die we gehad hebben.

Liefs van mij.

---

Afscheid

Misschien herinneren sommigen van jullie nog het stukje dat ik schreef over Greetje. Kort nadat zij in een kleinschalig verpleeg-huis was opgenomen. Zij heeft daar 4½ jaar gewoond. Gisterochtend is ze naar Huis gegaan. In haar diepe dementie was ze tóch altijd tevreden, zwaaide naar iedereen, lachte graag en plaagde graag. Ze genoot, zoals in haar hele gezonde leven, van mensen om zich heen.
Minstens 5 keer per week reden haar man en dochter de 12 km naar haar toe. Was ze blij hen te zien, maar heeft nooit meer hun naam genoemd.

In onze woonkamer liggen al ruim 3 jaar een paar leuke herinneringen aan haar. Dit kussen dat ze maakte tijdens de allereerste cursus in onze kerk in 2006.

Kijk, hier is ze ijverig bezig:

De andere herinnering is ook een kussentje:

Dat kocht ik voor haar in een enige winkel in Lemoore, Californië.

We zullen haar missen, maar toch is het goed zo.

---

Kerst en Nieuwjaarsgroet

Een memorabel jaar ligt al weer bijna achter ons. Ook dit jaar leek de tijd haast te hebben. Soms is dat prettig, maar vaak zou je willen dat de tijd wat langzamer loopt of zelfs héél even stil staat.
Hoe dan ook, Kerst en het Nieuwe Jaar staan weer voor de deur.
Ik vind het fijn dat ik voordat het nieuwe jaar aanbreekt altijd eerst kan stil staan bij wat Kerst voor mij betekent. Dat geeft mij hoop voor de tijd die komt.
Ik vond dit gedichtje dat goed samenvat wat ik bedoel:

Ik hoorde Jezus' stem die sprak:
"In de wereld ben Ik het Licht;
zie op Mij zodat je ochtend gloort,
en je dag klaarhelder is".
Ik zag op Jezus en ik vond
in Hem geen duisternis;
en ik wandel in dat levend Licht
tot mijn reis ten einde is.

Samen met deze oudjes  wens ik jullie allemaal dat Licht toe. Hele fijne, warme en gezellige kerstdagen en alle goeds in het komende jaar.

Met veel liefs van mij

Chris

---

De laatste maand van het jaar

Het is al weer december, de laatste maand van dit jaar. De Amaryllis, met 6 knoppen op één steel, staat weer te pronken. Hier en daar waxinelichtjes en een enorme rode dikke kaars in de open haard! Een beetje kerstsfeer.


Op een stoeltje ligt voor even de Ubuntu, de CAL die al helemaal af is. Wat vond ik dát toch een enig werk.

Een paar details:

---

En even helemaal:

Misschien naai ik het etiket er nog wel op als herinnering aan de betekenis van Ubuntu.

Nu ligt er nog één quiltje dat ik aan het doorpitten ben. Dat schiet langzaam maar zeker op. En dan???? Ik weet het nog niet. Maar er komt vast en zeker wel weer iets op mijn pad.

Waar ik meer mee bezig ben, eigenlijk al het hele jaar, zijn de gebeurtenissen in het leven van vrienden en familie. Dat stapelt zich maar op. Maar ik vind het fijn om iets voor ze te kunnen betekenen. Soms alleen maar een kleinigheidje, maar toch.

Voor nu voor jullie allemaal nog een fijne zondag en misschien ook deze week een heel gezellig Sinterklaasfeest.

Liefs.

__________________________________________

Risk(ant)

Het is altijd riskant familie je kruipkasten in te laten gaan. Dat heb ik vorige week weer eens ervaren!
Kleindochter 3 kwam zondag voor een week samen met dochter even langs:
"Oma, heeft u dat spel nog, Risk"?
"Mmm, misschien in die ene kruipkast aan de noordkant, helemaal achteraan. Maar je kan daar moeilijk bij, staat propvol. Maar als jullie daar tóch ingaan ….. haal dan het quiltframe er voor mij uit..."
Dochter: "oh, maar dan komen we woensdag 'even' terug".
En dat gebeurde. Woensdag 11 uur gingen ze naar boven. Inmiddels had ik bedacht dat het eigenlijk wel handig zou zijn als ze uit de kruipkast aan de zuidkant een stapel dekens, ook helemaal achteraan, zouden kunnen weghalen. Die moesten écht opgeruimd en weg.
Geen probleem hoor. Dochter verdween in de kast, haalde de dekens tevoorschijn en dacht:
"Mmm, kan hier net zo goed  nu gelijk alles even aanpakken".
En wat denk je?

Zoveel mogelijk naar beneden gooien

Alles wordt uitgepakt en nageplozen en ik moet bijna á la minute beslissingen nemen!

"Oh oma, kijk, dat ben ík!"

Om 5 uur 's middags, na 3 keer een lading dumpen bij de Kringloop en 1 keer een doos bij een buurman (snoertjes, elektra etc.) was ALLES KLAAR!!

En het Quiltframe? Tja, dat heb ik weer in elkaar gezet. Maar dit keer alleen voor de foto. Ik moet er helaas afscheid van nemen. Ik heb er wél met plezier aan gewerkt, vooral ook samen met mijn Bee vriendinnen Joke en Ruth. Het samen rijgen was toch wel erg leuk. Dat voelde zo écht!

Dochter heeft foto's en een korte beschrijving voor mij op Marktplaats gezet. En weet je wat?! Binnen 2 dagen was het verkocht en opgehaald! Dat had ik echt nooit gedacht.

Intussen ben ik regelmatig bezig met mijn HH (Heerlijk Haakwerk)

Het is een enig project om aan te werken, heel afwisselend. Morgen kan ik weer het volgende stukje van het patroon downloaden en over 2 weken is hij klaar.

Zo, dit was weer eens een logje. Zo af en toe toch leuk om iets te laten horen.

Lieve groet voor jullie allemaal.

---

Tóch een berichtje

Helemáál stoppen met bloggen, zit er toch niet in, dat zie je maar. Ik heb zojuist hier en daar eens bijgelezen. Vaak vraag ik me toch af: hoe zou het met háár zijn en met met háár....? De contacten die je in de loop der jaren via het bloggen hebt opgebouwd, zijn niet zo maar weg. Maar zoals ik het vroeger deed, dat zal wel niet meer terugkomen. Hoeft ook niet. Het is goed zo.
Natuurlijk heb ik wel het een en ander onder handen, maar niet veel. Ben af en toe aan het doorquilten (het enige quiltje dat nog afgemaakt moet worden) maar sinds een paar weken staat dit blaadje naast mijn bank:

Ja! Ik doe mee met de CAL 2018. Ik had echt weer eens zin om te haken en dit is een niet te groot project. Ik heb gekozen voor de Small uitvoering en ik vind het enig! Zó moet het worden:

Een lieve groet voor jullie allemaal.

---

Acceptatie is soms lastig

Het is soms lastig en een proces om dingen te accepteren, maar dat hoort wel bij je leven.
Jullie zullen wel opgemerkt hebben dat ik het laatste jaar minder logjes schreef en ook minder bloggers volgde. Dat heeft natuurlijk een oorzaak. Er is veel gebeurd dat extra energie vroeg, maar ik ervoer ook dat ik op een andere manier steeds meer te kort had aan energie en lust om dingen aan te pakken. Ik ben te moe en te langzaam. Na een klein medisch onderzoek is de waarschijnlijke boosdoener ontmaskerd: te trage schildklier. Daar is natuurlijk wat aan te doen en daar ga ik tijd voor nemen. Er kan een behoorlijk tijdje over heen gaan voordat de juiste medicatie is ingesteld.

Daarnaast is mijn zorg hier thuis steeds een beetje meer nodig. En dat is goed! We hebben het goed samen en we komen voor elkaar absoluut op de eerste plaats. Ook wil ik tijd en energie overhebben voor familie en vrienden.
Je begrijpt het al. Ik ga stoppen met bloggen, in ieder geval voorlopig.


Het is vandaag precies 10 jaar geleden dat ik mijn 1e logje schreef. Wat heb ik er een plezier aan beleefd. Om te schrijven maar ook om zoveel andere bloggers te leren kennen en te volgen. Het heeft mijn leven absoluut verrijkt en ik hoop dat ik niet ineens alle contacten kwijt zal zijn.

Nu zwaai ik jullie gedag maar hoop jullie toch weer eens terug te zien.

Het allerallerbeste en heel veel dank en liefs van mij.

---